Het is écht zondag

Zondag 13 maart '22

Giovinazzo

Allereerst; ik had gisteren in mijn titel aangegeven dat we 117.000 stappen hadden gezet, dat was één 1 teveel!! Met dank aan de oplettendheid van broer Ewoud.

Vroeg wakker met strakblauwe lucht en een stralend zonnetje. We staan in de hoek op een soort uitkijk plateau, deze plateau's, gemaakt op de in zee liggende rotsen, volgen golvend de kustlijn.

Ontzettend veel mensen kwamen vanmorgen langs en volgen deze routes in groepsverband, in koppeltjes of solo al rennend, joggend, wandelend of fietsend; het is een drukte van belang. Omdat ze deze landtongen volgen en omdat wij ook op zo'n uitstulping staan, zien we de sporters van verre links en rechts aankomen; erg leuk. We staan precies tussen twee dorpen Giovinazzo en Molfetta die ver uitstrekken in de zee. Al wandelend naar Giovinazzo kwamen we eerst langs de haven, daarna om een fort heen.

Onderwijl kwam een meneer die op een trompet speelde door de straten. Het was gezellig druk met uitsluitend Italianen. Dwars door het schattige dorp zo het grote kerkplein op.

De kerk liep net uit en het was daar óntzettend druk; het hele plein stond vol met groepjes mensen die met elkaar spraken.

Alle omliggende terrasjes zaten bomvol. Wij hebben ook een terrasje gepakt om dit hele gebeuren te aanschouwen. Ik denk dat we hier wel het meest Italiaanse tafereel tot nu toe hebben gezien. Ook hier geen muziek op de terrassen en de mensen praten met elkaar. Opvallend zo weinig telefoons we zien. We zijn naar de camper teruggekeerd om te lunchen. Toen we vanmorgen vertrokken stond geen enkele auto op ons terreintje en nu stond het tjokvol. Soms blijven de mensen in de auto zitten en blijven een poosje naar de zee kijken. Soms lopen ze even van ons plateau af via een trap naar de grote keien en staan dan daar naar zee te staren. En zo ging het af en aan. Tot de Italiaanse lunchtijd aanbrak en iedereen verdween. We stonden weer alleen en wij gingen de andere kant op wandelen, richting het dorp Molfetta. Het wandelpad stopte en we konden alleen maar verder via de keien langs zee.

Al lopend en klauterend passeerden we de privé stranden van hotels of café's. Deze waren momenteel niet in gebruik en zo te zien misschien wel helemaal niet meer, het zag er vervallen uit. Bij één strand was een zwembad gemaakt waar de zee in over kon lopen; dat zou er heel mooi uit kunnen zien ware het niet dat de tegels gebroken waren of eruit gehaald. De ouderwetse omkleedcabines stonden op instorten.

Bij een ander strand hetzelfde, maar daar zag het er toch wel iets verzorgder uit. Afijn, het seizoen moet natuurlijk nog beginnen. Ook deze wandeltocht langs zee stokte op een gegeven moment en we gingen terug. De Italiaanse lunchtijd was inmiddels voorbij en iedereen was weer terug; alleen nu wat luidruchtiger en uitgelatener. Het terrein stond weer vol met auto's. De mensen maakten foto's van elkaar of van zichzelf. De flessen en glazen waren meegenomen en sommige hadden zelfs een tafeltje en stoelen op de keien gezet. Dit ziet er wel heel gezellig uit. We hebben drie camperburen gekregen. Wij zijn goed uitgerust en we hebben genoten van deze stralende zonnige dag. Het is tijd om morgen een wat groter stuk te rijden; ieder 150 km. 

Naar aanleiding van een reactie op mijn blog, wil ik graag aangeven dat de vreselijke oorlog in de Oekraïne niet aan ons voorbij gaat. Wij praten er onderling natuurlijk wel over en leven voor zover het kan, mee. Voor de hulp aan opvang van de dieren, hebben we een donatie gedaan aan stichting AAP. Wij kijken geen TV en lezen uitsluitend het nieuws op Nu.nl. We weten niet of de Italianen erover praten, want we verstaan ze niet. Daardoor lijkt het voor ons of het hier niet speelt. Net zoals het voor ons lijkt alsof de Italianen een uitermate relaxed leven leiden, maar dat wéten we gewoon niet omdat we met niemand kunnen praten.