Viva España

Donderdagochtend vertrokken uit Vougeot en om 15.00 uur in Remoulins (onder Orange) aangekomen. De reis is prima gegaan. Eerder beschreef ik mijn aanwijzingen voor Ronald, maar gisteren was het andersom. Ik reed het verkeerde poortje bij de tolweg in en kon dus niet betalen met de creditcard. Daarom moest ik achteruit door de best smalle toegangsweg en de vrachtauto achter ons moest ook achteruit. Ronald instrueerde mij om zo recht mogelijk achteruit te rijden en dat ging met horten en bijna stoten. Ronald kan dàt dus als de beste en heeft het stuur maar overgenomen. Verder prima verlopen: ergens koffie gedronken en wat geluncht en in Remoulins plotseling langs de kant van een brug aan een bijna droog gevallen rivier een camperplek gevonden. Het stond helemaal niet als zodanig aangegeven, maar er zijn gewoon campers gaan staan op een parkeerterrein. Wij hadden een prachtig plekje, maar ook dit terrein was al snel te klein voor de vele campers die erop wilden. Elk gaatje werd benut. Nu valt ons wel op dat er enorm veel campers met grote aanhangers of een personenauto op de aanhanger terug reizen; waarschijnlijk ‘de overwinteraars’. Ik heb het een tijdje bijgehouden, maar één op de tien voertuigen, is een camper. Ook op de heenreis trouwens, maar dan zonder aanhanger. Dat wordt nog wat in de zomer. Op die parkeerplaats, kwam een echtpaar die hun hondje uitlieten een praatje maken. De vrouw verdween in hun camper en meneer vertelde mij zijn persoonlijke verhaal. Hij kwam van oorsprong uit Amsterdam, maar het gezin emigreerde na de oorlog naar Tjechië. In 1946 werd daar de Communistische Partij de grootste partij. Het gezin belandde achter het ijzeren gordijn. De moeder heeft met één kind kunnen vluchten en kwam in Zandvoort terecht. De vader kreeg later toestemming om Tjechië te verlaten en de man die ik sprak bleef als jonge jongen met één zusje achter en konden niet naar Nederland komen. Hij ontmoette zijn Tsjechische echtgenote en bouwde zijn leven op. Toch deed hij 38 jaar geleden nog één poging en toen mocht zijn gezin naar Nederland. Iedereen is in Zandvoort terecht gekomen. Gelukkig kon hij nog Nederlands praten en zijn echtgenote heeft zich de taal helemaal zelf eigen gemaakt. Hij is destijds in Haarlem op een ambulance gaan werken en zij kon als verpleegkundige aan de slag. Beiden hadden ze dezelfde beroepen in Tjechië. In het begin kon hij nog af en toe terug naar zijn huis in Tjechië, maar niemand mocht met hem praten. Zijn vrienden mochten niet met iemand uit het westen praten en ook niet ontvangen. Als hij toch aan iemand stiekem iets wist te vertellen over zijn ‘nieuwe leven’, dan geloofden ze hem niet; het werd als propaganda gezien. Na vier jaar heeft hij alles daar verkocht en heeft het gezin zich helemaal op Nederland gericht en zijn ze gelukkig geworden. Het echtpaar reisden sinds tien jaar met hun camper en vier jaar geleden waren ze ook in Spanje toen een Spaanse vrouw hen vroeg of ze misschien een puppy wilden kopen. Er zaten zeven kleine hondjes in de achterbak van haar auto. Toen ze zeiden dat ze dat niet wilden omdat ze met een camper reisden en onvoldoende ruimte hadden,  pakte de vrouw een hondje uit de achterbak en zette deze onder het tafeltje in de camper. ‘Zie je wel dat het past’ zei ze en het echtpaar was ‘verkocht’. Voor €250 hadden ze een rashondje met drie kleuren haar (grijs, bruin en wit). Het hondje had wel verzorging nodig qua vacht; hij moest goed gekamd worden. Tien mevrouw haar pols gebroken had en zij het hondje niet kon kammen, hebben ze de vacht er helemaal af geschoren en sindsdien is het hondje helemaal wit!

Na dit hele verhaal, ben ik maar eens met een lekker ‘Lente-biertje’ in de zon gaan zitten om het te laten bezinken. Vanmorgen, na heerlijk geslapen te hebben, zijn we na het ontbijt vertrokken naar de Costa Brava. We reden in een heerlijke zonnetje een prachtige route. Wij vinden het rijden over de tolweg het fijnst; het voelt redelijk veilig, het is rustig en je kan lekker doorrijden. Rond 15.30 uur kwamen we in het plaatsje Palamós aan. We hadden besloten om een camperpark te nemen omdat we waarschijnlijk twee nachten willen blijven staan en dan zijn de voorzieningen (douche, schone toiletten) wel prettig. De eerste was niet echt geweldig, maar de tweede ‘Empordarea’ aan de rand van het dorp is heerlijk. Als eerste naar zee gewandeld. Een lange ronde baai waar flink gekitesurfd werd. De hele sfeer deed ons erg aan Dalyan denken; iedereen was bezig met schilderen en oplappen van de terrasjes op en langs het strand. Het is hartstikke rustig; de appartementen en hotels zijn nog gesloten. Wij hebben een glaasje wijn gedronken op een terras met uitzicht op die heerlijke blauwe zee, in het oude dorp. Morgen gaan we dat deel verkennen.