100 zwarte katten en brullende motoren

Zondag 6 maart '22

Gallipoli

We hadden afgelopen nacht wat last van harde wind en wilde golfslag. We denken eraan om niet meer zo pal bij zee te gaan staan. Desondanks niettemin werden we vrolijk wakker bij  het zien van het zonnetje die we al een tijdje gemist hadden. In de loop van de dag  werd het 16gr.  We zijn na het ontbijt naar het dorp en de 'waterval' gewandeld. Het dorp ligt in het uiterste zuidwestelijke deel van het vaste land van Italië en het zuidelijkste van de hak. Hierdoor staat het dorp bekend als 'het einde van de wereld'. Het staat bekend om zijn vuurtoren en de zeegrotten. De iconische vuurtoren is 47 m hoog en komt tot 102 m boven het zeeoppervlak uit.

Het is al sinds het begin van de vorige eeuw een geliefde vakantiebestemming voor met name de rijkere families die in de regio woonden, zij lieten prachtige villa's bouwen in Art Nouveau of Neo-Moorse stijl.

De boulevard heeft een statige uitstraling door de lange rij palmbomen aan de ene en die chique huizen aan de andere kant. We keken onze ogen uit.

We wandelden overigens niet alleen over de boulevard, maar stapten halverwege over op de houten wandelpaden die langs de zee, de haven en de rotsen is gemaakt.

Het is zondag, maar niet overdreven druk. We waren op zoek naar de monumentale 'staircase and waterfall'. Onderweg eerst die overheerlijke cappuccino mét een brioche genomen en daarna verder gegaan. We kwamen vanzelf bij de kunstmatige waterval die de hele  zijkant van de heuvel beslaat, waarop de basiliek staat. Wij dachten steeds dat het om een echte waterval zou gaan, maar de  waterval gemaakt van rotsen (een steenval) heeft de symbolische betekenis van het einde van de zee en het begin van het land. Elke vrijdag om 22.00 uur wordt het water via het aquaduct aan het einde van het land geloosd en verandert het in een spectaculaire waterval en keert het in de basiliek 'gezegende' water terug in de zee. Tja, als je alles van tevoren weet ......! Aan elke zijde van de steenval is een trap van 300 treden.

Bovenop de heuvel staat de basiliek 'Santuario di Santa Maria de Finibus Terrae'.

Op het grote plein wandelden en zaten de mensen op bankjes en via de luidsprekers konden we de katholieke dienst volgen. Er werd nu gebeden om de oorlog tussen Rusland en Oekraïne af te wenden. Persoonlijk vond ik dit erg indrukwekkend. Vanaf deze plek konden we trouwens mooi de vuurtoren zien en genieten van de prachtige vergezichten over de haven en het plaatsje.

We hebben dezelfde route weer terug genomen. Je moet hier niet gek opkijken van een Maserati, de meest mooie motoren en grote schepen.

Omdat het zondag is, wordt er flink getoerd en ge-'ciao-ciao'-d.

Na de lunch in de camper hebben we besloten om door te rijden naar de volgende plaats en wel de stad Gallipoli (bijna 21.000 inwoners). De stad ligt op een klein schiereiland dat in de Ionische Zee steekt. De stad is van Griekse oorsprong en destijds heette dit stadje 'kalé pólis', mooie stad. De Italianen verbasterden de naam tot Gallipoli. We hebben een plekje op een parkeerterrein tegenover het gemeentehuis en we lopen door de buitenwijken over de brug naar het schiereiland. Het is ontzettend druk; de auto's rijden in één lange sliert de brug over en doen een rondje schiereiland en weer terug. Meer is niet mogelijk. Alle parkeerplaatsen zijn bezet tot in de kleinste uithoekjes, waardoor de passerende auto's er nauwelijks langs kunnen.

Wij, als voetgangers, moeten ook best uitkijken, want de stoepen zijn erg smal en de slenterende Italiaanse gezinnen wijken voor geen meter. Tussen alle auto's door denderden de vele meest mooie motoren. We liepen door wat straatjes waar de was buiten op straat aan de lijn hangt en we kwamen vanzelf natuurlijk bij de kade hoog boven de zee.

Toen we over de kade keken, zagen we ontelbare zwarte katten spelen en luieren op de keien langs het strand en het water. Een meneer gebaarde naar mij dat hij voor de katten zorgt en later zagen we een bordje aan de kant van de kade waarop een bijdrage wordt gevraagd voor eten voor de kattenkolonie. Langs de hele kade langs de zee zagen we alléén maar zwarte katten, ontelbaar veel. Het was een beetje raar om te zien.

Er is verder niet veel bijzonders te melden. Gallipoli is een leuke plaatsnaam en de stad ligt prachtig, maar wij vonden het ontzettend druk en het deed niet gezellig aan.

We gaan morgen best een eindje rijden (124 km) want we hebben een aantal plaatsjes op het oog waar onder andere de trulli-huisjes staan.