Boven de sneeuwgrens!

Zondag 6  februari '22

Elos

Vroeg wakker geworden na een 'slechte' nacht; heel onrustig geslapen. Een roedel blaffende honden in de verte hielden me uit mijn slaap. Zonnig, warm weer; een goede dag om weer verder te gaan.

We  voelen ons beiden niet echt prettig met die hoge bergen om ons heen. We hadden de rode route op de kaart via Kosmas en bij Geraki over op de bruine in onze gedachten. Het hele deel tot ver na Kosmas ging omhoog en omhoog met vréselijke smalle haarsspeldbochten.

Vóór het plaatsje Kosmas hadden we al sneeuw; niet óp de weg, maar aan de kanten.

Met die rode wegen ga je dwars door de plaatsjes heen, dus ook door Kosmas met krappe straatjes, overhangende balkonnetjes en scherpe hoeken.

Daarboven op komt de buitengewoon slechte rijstijl van de Grieken, mét telefoon aan de oren, de bocht afsnijdend scheuren ze de hoek om. We hadden vandaag zelfs iemand die filmde de weg, dus had de telefoon vóór zich en reed volledig midden op de smalle weg. Pal vóór ons trok hij zijn stuur om. In de dorpen staan de auto's dubbel of op de hoek geparkeerd, scooters staan midden op de weg, maar ook babbelende mensen blijven midden op de weg staan en gaan met moeite opzij. Zelfs de honden doen mee aan dit gedrag. Een slapende hond lag midden op de weg (wij dachten dat het een dode hond was), pas toen we héél dicht genaderd waren deed hij zijn kop omhoog en stond langzaam op. We hadden een spectaculair uitzicht. Toen we boven op de bergen reden, konden we onder ons de krullende weg zien verdwijnen.

Aan beide zijden van deze weg staan om de haverklap kleine kapelletjes ter ere van overleden mensen. 

Tijdens de rit door de bergen zagen we overal bordjes met de naam van een hike; wij denken dat het hier om behoorlijk berg klauteren gaat. Ondertussen hadden wij een beetje genoeg van deze wegen en de bergen. 

Richting Geriaki gingen we de hoek om en zouden we verder gaan op de bruine weg. Deze is smaller en weer overvol met diepe gaten en kuilen. Terug naar de rode wegen.

Eigenlijk was de volgende 'vinger' aan de beurt, maar als we alleen de rode wegen willen aanhouden, dan zouden we heen en terug via dezelfde route rijden. Dat is ook niet leuk. We zijn maar  gewoon naar beneden gezakt; letterlijk en figuurlijk. In Vrodamas liep de weg diagonaal over het mooi aangelegde dorpsplein met aan alle kanten terrasjes.

De weg zag er niet uit als dé weg, maar we volgden de borden met pijlen. Voorbij Skala zijn we op een piepklein geel weggetje overgegaan om het strand te bereiken.

Bij de zee houdt de weg op en we stonden aan Elos Beach met één  strandtent waar we een kop koffie hebben genomen. Tegenover  deze strandtent ligt een ommuurd grasveld met bomen. Aan de kant van dit veld staat een bord met de tekst 'verboden voor caravans, houdt het strand netjes'.

Dit is echt zo'n idiote tekst; overal om ons heen ligt enorme troep die echt niet door de toeristen hier ligt. Niet alleen hier gooit men alles in de natuur, maar overal waar we tot nu toe geweest zijn tot in de verste uithoeken. In de bergen glinsteren door de zon de plastic flesjes aan de kant van de wegen; één lange sliert plastic flesjes, bekertjes, mondkapjes, blikjes, etc. etc. Hier rondom dat bord met die tekst, heb ik wat foto's genomen van de ongelooflijke bende.

Hoe moet dit ooit goed komen vragen wij ons af. Wij  hebben de camper op een prachtig vlak stukje gras aan de zee gezet en hebben dit stukje opgeruimd. Resultaat een volle vuilniszak! De schuifdeur open, de stoeltjes en het tafeltje buiten, zonnebrand opgesmeerd, luisteren en kijken naar de golven.

Het  strand bestaat voor zover we kunnen zien uit een smalle strook zacht zand. Vanaf ons zicht staat zowel links als rechts een vervallen strandhuisje. 

In de loop van de middag kwam de schaapsherder langs met zijn kudde. De hele dag was er aanloop bij het strandpaviloen, maar nu om 20 uur, gaan de lichtjes uit en is het donker op één lantaarnpaal na. Wij vinden het een droomplek.