Van het ene in het andere uiterste

Donderdag 24 februari '22

Diakopto

Vanmorgen wakker geworden op deze paradijselijke plek met zon aan de blauwe lucht; wel een koude wind.

We hebben de baas opgezocht om hem wat te betalen, maar daar wilde hij niets van weten. Hij vroeg 'waarom' en Ronald antwoordde 'omdat wij hier mochten staan'. Dat vond hij geen reden, maar uiteindelijk nam hij het aan toen wij zeiden 'voor eten voor de hond'. Via de snel- en de tolweg reisden we ruim 100 km verder naar Diakopto. Deze wegen waren natuurlijk heerlijk en ontspannen grotendeels  langs de zee.  Halverwege konden we de grote stad Patra diep onder ons wit aan de baai zien schitteren. In Diakopto hadden we een plek uitgezocht aan het eind van een boulevard. Toen we daar aankwamen na veel gedraai en gedoe op de smalle weggetjes, waaide het zo hard dat de zee in grote golven tegen de wal van steen aansloegen. Dat gaf meer dan een meter hoge opspattende druppels, eigenlijk schermen met water óp de boulevard waar wij even stonden te kijken. We konden door dit watergeweld  niet doorrijden. Toen ik uitstapte om Ronald weer terug te begeleiden zat ik in één klap onder de zee-druppels. Het was zelfs een beetje eng met die harde wind en het gebulder van de zee.

Terug door de dorpsstraat waar vlaggetjes hingen  en waar de jeugd rondhing en slenterdend langs de straat gingen en geen stap opzij deden voor ons, tot expres tegen de spiegel aanlopen aan toe.

De Griekse muziek galmde door de straat tot en met het treinstationnetje. We hebben de camper geparkeerd op het stations parkeerterreintje naast de ondergrondse voetgangerstunnel zoals je ook ziet bij de metro in Amsterdam bijvoorbeeld. Hier is dat buiten proportie, want het gaat hier om een smal weggetje wat ze hiermee omzeilen. We gingen naar de bakker en vroegen wat er aan de hand was vandaag. Het is feest vandaag vertelde ze, er wordt overal vlees op open vuur gebakken. We hadden inderdaad al vele barbecues mét de tegen zwart aan geblakerde souvlaki erop, langs de straten bij restaurantjes zien staan. Dát was het feest vandaag en samen met de muziek uit alle hoeken en gaten gaf het een feestelijk en druk gedoe. Om hier nou te blijven staan om de nacht door te brengen, leek ons geen goed idee. Als je lang naar de Griekse muziek luistert, heb je er als toerist wel eens genoeg van. Bovendien kwam verschillende muziek bij alle restaurantjes, koffieterrassen, de slager en broodjeszaken vandaan en dan wordt het echt verschrikkelijk om te horen. Als we nou 50 jaar jonger waren geweest, hadden we er ons misschien in onder gedompeld. Wij zijn rond gaan wandelen om een betere plek te zoeken. We staan nu op een terrein verderop langs het spoor van het treintje onder een elektriciteitspaal waar twee 100W lampen aan hangen en recht door ons dakluik schijnen. O, o, het is ook altijd wat. Maar wat een verschil met de plek van gisteren! Morgen gaan we op stap met de trein.