Met de fiets naar de trulli

Maandag 7 maart '22

Ceglie Messapica

Het regende behoorlijk toen wij van die saaie, beetje armoedige, plek afreden op weg naar Ceglie Messapica (125 km verder). We hebben gekozen voor de snelweg, want zeker met die regen proberen we een zo goed mogelijke weg te nemen. Halverwege de snelweg stond een wegwerker met een gele vlag te zwaaien om aan te geven dat het verkeer naar één baan moest. De gaten in de weg werden namelijk één voor één gevuld met asfalt. Nog vóór de volgende bestemming stopte het met regenen en kwam af en toe een flauw zonnetje te voorschijn, maar het is erg koud. We hebben een prachtige plek gevonden achter een herdenkingspark 'cimitero comunale' buiten het dorp, midden in de natuur.

Het pleintje wordt verlicht door één lantaarnpaal met twee oranje lampen en het is hier 'dood'stil. De grote witte graven of herdenkingshuisjes staan in lange rijen als hoge vierkante blokken; ik schat ze 4 m. hoog. Elk huisje heeft twee openslaande deuren waarboven de familienaam staat en waardoor je in een kamer komt om zo de overleden persoon of personen kunt herdenken. Er staan binnen foto's en bloemen op een tafel; eigenlijk heel mooi.

We hadden gelezen dat een lange fietsroute 'ciclovia dell'Acquadotto Pugliese'  is uitgezet in Puglia. Een deel van die fietsroute gaat langs dit stadje waar we nu zijn een leidt onder andere naar verschillende trulli-dorpen. Dus we konden eindelijk weer eens fietsen. De sjaal en de handschoenen tevoorschijn gehaald en op pad. Het is jammer genoeg niet zo dat deze route goed wordt aangegeven, goed dat we deze zelf van tevoren bestudeerd hadden. Onderweg werd de richting aangegeven door een minuscuul bordje met de afbeelding van een fiets. De route liep voor een deel over een autoweg en ging over op een soortement fietspad. Net als met de autowegen moesten we nu ook goed oppassen voor de gaten en scheuren in het wegdek. We hadden niet verwacht dat we meteen links en rechts van de fietsroute de authentieke prachtige trulli konden zien.

Trulli zijn witte of grijze huisjes van op elkaar gestapelde stenen (zonder cement) met een kegelvormig dak. De belangrijkste reden om de stenen los te laten liggen was omdat er door de heerser belasting werd opgedragen als men een huis bouwde. De kegelvormige daken zijn soms  versierd met symbolische, religieuze of mysterieuze tekens, naar verluidt om het kwaad buiten de deur te houden. De trulli zijn ontstaan in de 15de eeuw en zijn van origine agrarische huizen. De oudste trulli zijn sobere, simpele, stenen huisjes zonder raam of schoorsteen. De vroegste bewoners waren straatarm. De leefomstandigheden van de landarbeiders werden door de bouw van de trulli een stuk beter; het werd binnen niet zo snel vochtig en de ruimte bleef relatief koel in de zomer en warm in de winter. Naarmate de welvaart groeide, werden ook de trulli wat luxer. Ze begonnen uit meerdere delen te bestaan, elk met een eigen kegeldak en kregen ramen en schoorstenen.

In ondergrondse bassins werd regenwater opgevangen voor allerlei gebruik. Heel, heel  apart om te zien en vooral omdat de trulli in deze streek niet aangepast zijn aan het toerisme.

Een nieuwe trulli mag men niet zomaar bouwen, omdat het een beschermd erfgoed is.

 We konden of durfden niet naar het volgende dorp te fietsen omdat we blaffende loslopende honden zagen aankomen. Bovendien was het inmiddels namiddag en hartstikke koud. Morgen weer een dag en het schijnt ook hier wat warmer te worden. PS Het leven van alledag is hier in Italië echt goedkoop, dat is wel een fijne bijkomstigheid.