Geen hand voor ogen

zaterdag 5 februari '22

Leonidio

Goed geslapen, prachtig zonnig (half bewolkt), warm weer. Na het ontbijt een douche genomen en de haren van Ronald geknipt. Tijd om de volgende rit te nemen en wel richting Leonidio. We hadden gehoord dat de weg langs de kust heel mooi was en dat is ook zo. A-dem-be-ne-mend!!!

Op de uitgebreide kaart is het een 'rode' weg, dus goed te doen. We reden dwars door de grote plaats Argos waar het heel druk  was door de plaatselijke markt.  Na het dorp Mili is de weg  pal langs de bergen en vlak langs de zee aangelegd en we hebben flink wat scherpe bochten moeten nemen. We zijn gestopt bij een strand wat redelijk dicht bij de weg lag om te lunchen. Het was inmiddels zo warm, dat de benen en de armen bloot konden.

Er stond een aantal campers, maar wij hadden een haven in het dorp Tirou in ons hoofd. Dus een paar uur verder gereden langs soms mooie en soms erg lelijke dorpen. Bij Tirou ging de weg diep naar beneden en de bochten waren soms zo krap dat we ze alleen na een paar keer insteken óp een helling, konden nemen. Ik zeg 'we', maar gelukkig reed Ronald. Een paar keer was ik er wel bij betrokken, want dan stapte ik uit om te assisteren. De kleine haven lag aan de uiterste punt van het dorp. Er stond een bord 'verboden voor tenten en caravans'. Een visser, waar ik aan vroeg of we hier zouden mogen staan, raadde het niet aan. Gedraaid en terug gegaan, maar wat een ellende om zo'n dorp weer uit te komen. De heenweg was terug niet mogelijk omdat we daar niet in mochten rijden. De overige opties waren zo smal dat het niet te doen was; toch doorgegaan in de hoop dat we geen tegenligger tegen zouden komen. Ook weer gelukt, maar we namen ons voor om de afmetingen van de camper wat ruimer in de Tomtom te zetten.  Verder naar Leonidio; ook geen plek kunnen vinden. Hele nauwe straatjes waar we achteruit moesten rijden als een tegenligger ons  tegemoet kwam. Hier hadden we geen zin meer in. Op een parkeerplaats in beraad. Vanaf Leonidio gaat de rode weg  verder als een bruine die ons inzien wat minder goed zijn. Bovendien wilden we langzamerhand een plaats vinden om te overnachten. We besloten  de rode te volgen regelrecht de bergen in. Na een minuut of tien zagen we een tweetal campers, beiden uit Zwitserland, op een kleine leuk uitziende parkeerplaats en we zijn daarbij gaan staan. De rand van de plaats ging als een ravijn de diepte in met onderin een brede droge rivierbedding.

We hebben een paar keer een rondje gereden om voor ons idee zo veilig mogelijk te gaan staan. Toen we eenmaal de oprijblokken onder de achterwielen hadden, stonden we waterpas met de voorkant van de bus naar de weg gericht. Er kwam een kleine Duitse camper op het veldje en die reed zijn busje hup bijna tegen de rand van het ravijn aan en ging staan. Er stapte een hele jonge jongen uit en die hing een soort schommelplankje in de boom naast onze camper. Ronald voelde zich toch niet zo op zijn gemak met nog steeds die afgrond achter ons en we besloten naar een aangrenzend veldje te verhuizen waar het veel vlakker was en waar een rij bomen naast de diepte stond. Ik stapte uit om de oprijblokken weg te halen en kon meteen aan die jonge Duitser vragen wat hij aan het doen was. Hij hing inmiddels met zijn vingers gekromd aan dat houten schommelplankje waar latjes op gemonteerd waren. Hij vertelde me dat hij bergbeklimmer is en dat hij zijn oefeningen deed met behulp van dat plankje waar hij inmiddels met één hand aan hing en met zijn andere arm wijd naar achteren uitzwaaide. Ondertussen kwamen de bewoners van één van de Zwitserse campers terug; twee jonge jongens met bergschoenen en grote rugzakken en een hond die óók een rugzak droeg, aan beide zijden hing een tasje. Heel apart om te zien. Deze camper reed verder en wij gingen naar het andere veldje. We stonden nog niet goed en wel of er verschenen de eerste koppies van geiten boven de richel van het ravijn.

Een enorme kudde geiten, met soms grote bellen om de nek, volgde onder begeleiding van een geitenhoeder en twee kreupele honden. De geiten, groot en klein, verspreidden zich over de weg, over de bergen aan de overkant en tussen de aanwezige campers door. De Duitser hing nog steeds aan zijn 'schommel'. De geitenhoeder, een goede veertiger schatte ik, liep langzaam met zijn stok langs. Ik groette hem met een lach en met een duim omhoog. Hij glimlachte terug met de mondhoeken van oor tot oor.

Midden op het veldje staat een informatiebord waarop aangegeven staat dat de 'Juniperus drupacea populations' (een Syrische jeneverbes) exclusief in het zuiden van de Peloponnessos voorkomen. 

 Deze grote jeneverbes heeft een geïsoleerd deelgebied in het Parnon-gebergte. We zitten daar dus waarschijnlijk middenin. Inmiddels begon het te schemeren tot het pikkedonker werd. We kunnen écht geen hand voor ogen zien én het is doodstil!