In de hoofdstad

maandag 14 februari '22

Kalamáta

Het was toch een beetje vreemde plek zo langs de weg tegenover een school en een groot parkeerterrein. Voor ons stond een grote bus geparkeerd en in de loop van de avond volgden er meer op het terrein. De bus voor ons startte de motor rond 6 uur vanmorgen en bleef een tijdje ronken voordat hij vertrok.

Ronald ging tegen  8 uur op weg om vers brood te halen, maar geen één bakker had op dit tijdstip brood. Het verzoek was om drie kwartier later terug te komen. 

Om half negen kwam de schooljeugd voor de middelbare school met belegde broodjes in de ene hand en een beker freddo in de andere. Ik geloof dat zo'n beetje alle Grieken die freddo's drinken, je ziet iedereen ermee lopen; grote beker met een halfrond plastic hoedje waarin een rietje steekt. Freddo op en hup beker op de grond. Die zie je dus overal liggen, maar niet in Areopoli! Het is opvallend schoon en opgeruimd in Areopoli en ik weet waardoor dat komt. Vanmorgen vertrokken we om deze kleine plaats op ons  gemakkie te bekijken en we zagen mensen van de schoonmaakdienst met een grote kar en een bezem alles opvegen tot in de kleinste hoekjes. Het had de hele nacht tot de ochtend aanbrak fors geregend. Toen we begonnen met wandelen, trok de lucht open tot half bewolkt met op de achtergrond de donkere wolken tegen de bergwand. Wat we gistermiddag al even in vogelvlucht hadden gezien, klopt helemaal.  Het is een fantastisch mooi dorp. Het lijkt of de bewoners ieder voor zich hun best doen om hun huis, tuin, restaurant of café zo leuk en mooi mogelijk te presenteren.

Tegen de middag hebben we onze biezen gepakt en zijn op pad gegaan richting Kalamáta. Een rit door de bergen met ontelbare haarspeldbochten en prachtige vergezichten of naar de zee of naar het dal tussen de bergen.

Een aaneenschakeling van bloemetjes aan de rand van de weg en witte madeliefvelden tussen de olijfbomen. De Japanse Kers staat  overal in bloei en die staan als zachtroze eenlingen her en der in volle glorie. We rijden weer dwars door schattige dorpen de één klein en de ander nog kleiner. De streek waar de torenhuizen staan, de "Mani"  laten we achter ons. Na 80 kilometer slingeren en extra oppassen in de dorpen, zien we de witte hoofdstad aan zee diep beneden ons verschijnen. Na lange steile afdalingen eerst naar de pomp mét LPG, die waren de laatste tijd dun gezaaid. Ook een bezoek aan de Lidle was hard  nodig. Met een volgeladen camper op zoek naar de camperplek, ook weer op een parkeerplaats aan de buitenkant van de stad met achter ons de vishallen. We staan totaal alleen midden op het grote, goed verlichte plein met aan weerszijden een weg op voldoende afstand van ons. Kalamáta is de hoofdstad van het departement Messinia. Het is de op één na grootste stad van de hele Peloponnessos en heeft 45.000 inwoners. Het historische en culturele gedeelte van de stad ligt grotendeels onderaan de heuvel met daarop de oude vesting Kastro. In 1986 heeft een zware aardbeving een deel van de stad verwoest, maar inmiddels is alles weer opgebouwd en gerestaureerd. We gaan het morgen allemaal meemaken. Vandaag was het 18gr in Kalamáta en morgen schijnt het wat zonniger te worden. Inmiddels is onze hartige taart klaar en gaan we eten.