Naar de 'Malediven'

Vrijdag 4 maart '22

Otranto

We verlieten vanmorgen Lecce, de koningin van de barok. Deze stijl wordt ook wel 'barocco Leccese' genoemd. Op naar de 'Malediven', de zee bij Otranto, de meest oostelijke stad van Puglia. We kozen voor de groen/gele route parallel aan zee, de gele kleur betekent een tweebaans weg en de groene kleur geeft de landelijke omgeving aan. De wegen zijn overal erbarmelijk slecht, of ze nu één- twee-, drie- of vierbaans zijn. We proberen de gaten, scheuren, spoorvorming en diepe putten zoveel mogelijk te omzeilen. Griekenland lag vol met plastic, flesjes en blikjes, maar hier in Italië gooien ze gewoon de hele volle vuilniszak aan de kant van de weg. Zo'n zak scheurt open of wordt aangevreten, dus de troep ligt alsnog overal los op straat en in de berm. Maar ja, ook wij moeten echt zoeken naar een vuilnisbak buiten, je ziet ze bijna nergens en áls we er een zien dan is die overvol. De groene omgeving langs de weg is prachtig. De olijfboomgaarden worden omzoomd met lage muurtjes van grote rotsblokken. Als we een dorpje aan zee naderden, begon de lange sliert van afgesloten appartementen en aan elkaar grenzende zomerhuisjes. Ik zeg dorpje, maar soms is er geen dorpje te bekennen en bestaat het louter en alleen uit deze ongezellige zomer nederzettingen. We kwamen aan op onze camperplek op een kleine lege parkeerplaats aan de rand van het dorp Otranto. Voor ons een groen braakliggend stuk grond, rechts een achter ons afgesloten zomer appartementen en links de aankomende weg. Otranto (met de klemtoon op de eerste o), behoort tot de mooiste dorpjes van Italië. Ze zeggen wel eens dat de zee hier lijkt op die van de Malediven. Ik heb even op internet gekeken, de zee lijkt er inderdaad op. Het dorp ligt schitterend aan zee, met een haven en een eigen stadsstrand. Wij waren buitengewoon verrast toen de zee en het strand voor ons in de diepte lagen. Een baai met lichtblauw ondiep glashelder zeewater aan een wit zacht strand, rotsen aan de ene en de haven aan de andere kant.

Midden boven is het dorp en wij hebben daar een héérlijke cappuccino met die beroemde brioche erbij genomen (het was tenslotte nog geen 11 uur en  dan kán het nog). Wat een rijkdom om buiten in de zon op een terrasje te zitten uitkijkend op deze zee; daar kan ik zo van genieten.

Door de ligging op het meest oostelijke stukje Puglia, kent Otranto een bewogen geschiedenis. Een van de beruchtste aanvallen is die van de Turken in de zomer van 1480. Alle inwoners werden of gedood of werden verkocht als slaven. Achthonderd inwoners probeerden aan hun lot te ontkomen en sloten zich op in de kathedraal. De Turken eisten dat alle achthonderd vluchtelingen zich zouden bekeren tot de islam. Toen ze dat unaniem weigerden, werden ze alsnog gedood. Deze 'martelaren van Otranto' werden heilig verklaard en de botten werden overgebracht naar de kapel van de kathedraal. De kathedraal stond nu in de steigers en was helaas niet toegankelijk. In de kathedraal ligt een indrukwekkende mozaïekvloer die in de twaalfde eeuw door slechts één monnik is gemaakt. Helaas niet kunnen zien dus, maar wel om het kasteel wat er naast ligt, kunnen wandelen langs de oude stadsmuur die bijna nog geheel intact is.

En aldoor is die wonderlijke zee te zien.

De binnenstad is ontzettend leuk om te zien en om doorheen te wandelen. 

De lucht veranderde in dreigend donkergrijs en het werd tijd voor de Italiaanse lunch.

 De restaurantjes die open zijn, hebben het nog best 'druk'. Tegelijk met ons stapte een jonge jongen van zijn fiets mét bepakking. Wij stonden samen buiten bij de menukaart en we raakten in gesprek met elkaar. Hij kwam uit de stad Montreal in Canada en had een studie-uitwisselingsplek in Londen, maar vanwege de Brexit is dat niet doorgegaan. Hij vertrok naar Sicilië en nam zijn fiets mee. Vanaf Sicilië is hij met de fiets naar Calabrië gegaan en daarvandaan naar Puglia. Hij vond de prijzen van het eten maar duur in dit toeristische dorp, toch ging hij hier ook naar binnen om wat te eten. Buiten regende het inmiddels pijpestelen. Er zijn weinig toeristen; behalve wij zaten er nog twee buitenlandse koppels én de Canadees. 

We hebben natuurlijk vis genomen; het was heel lekker maar toen we na een paar uur toen het droog was geworden, weer naar de camper wandelden, vonden we het alle twee een beetje zwaar op de maag vallen zo'n lunch. De temperatuur was behoorlijk gedaald en met ons kacheltje aan, hebben we lekker nog wat zitten lezen.