In één woord; spectaculair!

Vrijdag 25 februari '22

Diakopto

Ten eerste; onze oudste kleindochter Julia is vandaag 8 jaar geworden. Wij konden het sowieso niet met elkaar vieren, want zij is met haar papa Thijs en haar andere opa en oma op Bonaire. Viola is met Maarten in Le Havre in Frankrijk. Met WhatsApp videobellen in de namiddag om voor Julia te zingen (in Griekenland is het 6 uur later). We hadden om 10 voor 10 uur tickets voor het treinreisje van Diakopto naar Kalavrita.

Kalavrita is een bergdorpje waar zich de Vouraikos-kloof bevindt. De beroemde tandrad-spoorweg loopt door deze kloof. Tevens is Kalavrita een populair skigebied. We hadden het idee dat het daar wel eens koud zou kunnen zijn en hadden ons goed ingepakt. De zon scheen uitbundig en en de lucht was weer prachtig helder blauw. De bouw van het spoornetwerk begon in 1889 en werd ingehuldigd in 1896. Het bijzondere van het spoor is dat het een tandrad-spoorweg is en een lijnbreedte van maar 75 cm heeft. Een  tandrad-spoorweg is een spoorweg  met een extra rail met tanden in het midden. De trein heeft een tandwiel dat in de tanden van de middelste rail grijpt en de trein op deze manier voortbeweegt. Kalavrita ligt 750 m boven de zeespiegel en het treintje doet ruim een uur over een afstand van 22 km en rijdt drie keer per dag. In het midden van de route, na 12 km, stopt de trein 8 minuten en kan je even de benen strekken.

De rit met de trein was spectaculair; pal vlak langs hoge steile bergwanden, door supersmalle tunneltjes, de rivier diep onder ons, op sommige plekken onder een overhangende rots door, soms over een bruggetje, soms ging de trein luid toeterend langs een onbewaakte spoorovergang. Het was práchtig. De foto's geven bij lange na niet weer hoe het er in het echt aan toe ging.

In Kalavrita eerst een terrasje gepakt en aansluitend wat rondgelopen. Het was helemaal niet koud, het was té warm voor al onze kleren. De sneeuw lag alleen op de toppen van de bergen. We zagen wel  auto's met ski's bovenop, maar geen idee waar er geskied kan worden.

De kerken zien er meestal vrolijk uit zowel van buiten als van binnen, dus leuk om even binnen te gaan kijken.

 In Kalavrita vond in de 2e Wereldoorlog een drama plaats op 13 december 1943. Nadat Griekse verzetsstrijders 73 Duitse soldaten hadden gedood, hebben de Duitsers om zich te revancheren meer dan 800 mannen en jongens vanaf 14 jaar geëxecuteerd en het dorp verwoest en verbrand. Wij vroegen aan een meneer  de weg naar het oorlogsmonument en hij raadde aan om ook naar het holocaust museum te gaan. We gingen eerst naar het mooie monument, dat hoger tegen een heuvel ligt met alle namen van de omgekomen mannen en jongens in drie grote plexiglas platen en een klein indrukwekkend ingericht kapelletje waar ik een kaarsje aangestoken heb voor alle oorlogsslachtoffers. Ik raakte een beetje geëmotioneerd door dit drama en ook omdat er nu oorlog  is uitgebroken in de Oekraïne.

Op de terugweg naar het dorp kwamen we langs het museum. Een klein museum maar o zo indrukwekkend: aan de hand van teksten, foto's en een tentoonstelling wordt duidelijk wat er zich hier in de WOII heeft afgespeeld. Vóór de oorlog was Kalavrita een welvarend dorp waar handel, cultuur, sport en scholing hoog in het vaandel stond. Dat was in één klap totaal verdwenen. Het is geworden zoals het nu is; een op de toeristen gericht dorp.

Het treintje en de wintersport zijn een belangrijke inkomstenbron. Wij hebben de trein van half twee terug genomen.

Onderweg stokte het treintje met een boink, waarschijnlijk lag er een stukje rots op de rails ofzo. In de laatste bocht kon ik een foto maken van onze camper die na de laatste bocht aan het spoorlijntje staat.

In de camper eerst even bijgekomen van deze inspannende dag. Met wat napraten, een spelletje en lekker eten afgesloten. Morgen gaan we op zoek naar een wasserette en een auto-wasserij om het zoute zeewater eraf te laten spoelen.