Het allerzuidelijkste punt; het stenen tijdperk

Zaterdag 13 februari '22

Areopoli

We vertrokken na het ontbijt uit Kotronas; we werden uitgezwaaid door de eerste mannelijke bezoekers van de taveerne. Veertig kilometer naar het zuiden gereden via een spectaculaire bergtocht met in de diepte steeds de zee.

Je merkt wel dat de lente min of meer heeft ingezet, want we zien steeds meer bloemen soms is de hele berm vol met gele bloemen.

Tom van Tomtom vertelde ons steeds precies waar we linksaf, rechtsaf of links of rechts moesten aanhouden, behalve één keer. We hielden prompt de verkeerde richting aan en dan moet je bergopwaarts op een hele smalle weg draaien. Deze hele streek staat vol torenhuizen die je al vanaf de verte kunt zien. We reden nu dwars door de gehuchten met de torenhuizen die we vanaf Kotronas in de hoogte konden zien liggen.

We, of liever gezegd Ronald, draait er zijn hand niet meer voor om; een scherpe bocht meer of minder en dwars door nauwe straatjes. Het gaat hem goed af.

We wilden Porto Kagio aandoen als meest zuidelijke punt van onze reis en we dachten een heel mooi torendorp te vinden, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Bij Porto Kagio kwamen we in de middeleeuwen terecht. We kwamen aanrijden en het asfalt hield op. We reden een zandweg evenwijdig aan het strand op met wat huizen, terrassen en andere onduidelijke bouwsels (klushuizen). Er werd daadwerkelijk nog wat geklust ook her en der. Wat een vreemde ervaring.

Om de hoek van de berg was het mooi, maar de torenhuizen waren omgebouwd tot een hotel of zelfs een resort. Het tegenovergestelde van het vorige dorp.

Ons streven was het dorp Gerolimenas 25 km noord/westelijk. Ter plaatse werd het ook wat insteken en  achteruitrijden, maar we kwamen uiteindelijk op de parkeerplaats dat als gedoogplek voor campers aangegeven werd. Er stonden drie campers; een Franse, een Sloveen en naast ons een Belg. Het was inmiddels gaan regenen! Voor ons gevoel was dat al een poosje geleden dat we dat weertype hadden. Op de grote  Belgische camper stond de website 'Lespoipoines.com' en dat het om een nomadenfamilie gaat. De website vermeldt dat het om een gezin met drie opgroeiende kinderen gaat die een camperreis door Europa maken. Ze hebben al heel wat landen aangedaan en 13500 km gereden zo las ik. Wel een hele belevenis natuurlijk. Niet veel later vertrokken ze. Het werd droog en we konden naar buiten; het dorp ligt aan een hele diepe smalle inham van de zee met een bijna rechte hoge bergwand aan één kant.

Wij konden langs de andere kant van die inham wandelen tot een begraafplaats met graven die er uitzien als kleine torenhuizen. Waarschijnlijk hebben die mensen voor hun dood in een torenhuis gewoond en wilden dat blijven doen na de dood.

Er liepen wat zwerfhonden en -katten door de straten en drie tieners reden rondjes op hun brommers met kapotte uitlaat. Het dreunde door het smalle dorp, weerkaatst door de steile bergwand. Ook dit dorp bood een armoedige aanblik door al die vervallen huizen en ingestorte torens.

Overal worden nieuwe torenhuizen gebouwd en soms worden oude hersteld, maar er staan ontelbare krotten. De nieuwe huizen zijn meestal hermetisch afgesloten met luiken en hekken. Alle torenhuizen en vaak ook de overige huizen worden van stukken steen gemaakt. De omheiningen van de huizen en soms ook de straten zijn ook van dezelfde blokken steen gemaakt. Het lijkt wel of we in het stenen tijdperk rondwandelen.  

Bij terugkomst was ook de Franse camper vertrokken en ook wij besloten hier niet te blijven. Gerolimenas gaf ons geen prettig gevoel.  Vijfentwintig km verderop zijn we in het plaatsje Areopoli aangeland. We hebben een plekje aan de rand van een groot parkeerterrein tegenover een grote school. Ook hier rijdt jeugd, dit keer in auto's met raampje open zodat iedereen mee kan genieten van de harde muziek. We hebben een uurtje in het dorp rond gelopen en wat een verschil met de voorgaande; het is hier leuk, mooi en gezellig.

Het liep tegen etenstijd toen we terug keerden bij de camper. En het begon 'gelukkig' te regenen wat inhield dat het meteen een stuk rustiger werd om ons heen. Morgen hopen we dat het weer beter wordt, want we willen dit plaatsje helemaal verkennen. We kijken terug op een hele afwisselende dag met de bijbehorende indrukken.