De ferry MV Florencia van Grimaldi Lines

Dinsdag 1 maart '22

Igoumenitsa

Een beetje onrustig geslapen; zo'n eerste boottocht met camper 'gaat kennelijk niet in de koude kleren zitten'. Lekker op tijd vertrokken en op de valreep volgetankt met diesel € 1,57/liter. Igoumenitsa ligt een kwartiertje rijden verder. Meteen naar het loket van Grimaldi Lines gegaan om te proberen om een boot eerder te krijgen; dat lukte niet. Nou ja, we zien altijd wel de lol van iets in. Nu is de geplande vertrektijd 03.30 uur, maar het meisje aan het loket vertelde al dat het later zou kunnen worden.

Eerst maar eens een koffie genomen en het dorp verkend. Ik had aldoor in mijn hoofd dat het een grote stad zou zijn, maar dat is niet zo.

Langs de haven gelopen om te kijken hoe het er daar aan toe ging. Het is eigenlijk harstikke rustig; er staan inclusief die van ons, twee campers. In de loop van de tijd kwamen er wel heel veel enorme vrachtwagens, trucks met oplegger en vrachtwagencombinaties. Uiteindelijk zijn het vier campers geworden. Iedereen komt uit alle windstreken. Ik vind het fascinerend om te zien hoe alles reilt en zeilt; wat een logistiek. De vrachtwagens cirkelden in de rondte en parkeerden naast of achter elkaar. Langzaam zette deze enorme dingen zich in beweging; de een na de ander. Het ging er heel rustig aan toe, behalve het geronk van de motoren hoorden wij weinig. De grote kolossen werden bestuurd door heel jong of heel oud, of door twee chauffeurs. Het lijkt of iedereen het klappen van de zweep kent. De sliert ging als een rups via de rotonde de bocht om en door het hek richting de ferry.

Wij zijn voor de tweede keer het dorp ingegaan om boodschapjes te doen. We moeten onze rugzakken pakken met van alles en nog wat: een zaklantaarn, drinken, eten, fatsoenlijk ondergoed 'want je weet maar nooit'. Dat zag je nou maar verleden week toen de opvarenden met sloepen gered werden. Jaha; er gaat heel wat door mijn hoofd. Lekker een spelletje gedaan en gegeten. Om 19.00 uur konden we onze tickets halen. We stonden in de rij met de truckers uit alle windstreken. Eén van hen vroeg of wij ook truckdrivers waren. Nee, dan konden we in een andere rij. We waren meteen aan de beurt, maar bij het Passenger Locator Form (PLF) voor binnenkomst van Italië, ging het mis. Wij dachten aan de QR-code van dit formulier genoeg te hebben maar wij moesten hierbij inloggen en het dan aan die man achter het loket laten zien. Het invullen van die PLF's alleen al heeft ons een paar uur gekost. Normaliter gebruiken Ronald en ik één emailadres; dat pikte het PLF niet. Idem dito met het wachtwoord. Nou ja, jullie begrijpen het al, dat waren we nu in de hectiek van de inmiddels gevormde rij achter ons, helemaal vergeten. We gingen er maar eens bij zitten. Ronald kon het opgeslagen document wat we hadden ontvangen uit Italië, al niet meer vinden. Ik was zelf druk bezig met de mijne. Het gaf irritatie over en weer. Ronald was er het eerst uit en ging naar het loket; het was in orde. Nu met die van mij naar het loket, helaas was die op naam van Ronald. Ik stamelde nog 'hoe kan dat nou, het is mijn PLF' waarop de meneer die nu wel een beetje uit z'n goede doen raakte en snauwde 'bent u mister Ronald Moerman?'. Shit. Omdat ik hem de allereerste keer niet goed kon horen, heeft hij vanaf dat moment alles luider en goed articulerend uitgesproken. Dat kwam wel binnen en gelukkig is het in orde gekomen. Voor de vertraging van de  ferry kregen we een verpakt cakeje plus een flesje water. Na een uur stonden we weer buiten. Om kwart over 12 ging Ronald met de camper naar 'gate' 5 en ik moest apart lopend door de scan-controle. Niemand zegt iets, er staat niets op een bord aangegeven of zo, je moet het zelf maar een beetje uitzoeken. Ik kwam in een wachtruimte en zag alleen een paar mensen slapend hangen op de stoelen. Toen ik iemand langs de paspoortcontrole zag lopen, heb ik dat ook gedaan, En .... toen stond ik buiten tussen de ongelooflijke hoeveelheid vrachtauto's en zag ik Ronald in de verte rondrijden.

We kwamen tegelijk aan bij gate 5. Bij Ronald was een controle geweest vóór hij het terrein op mocht. Alles binnen in de camper gecontroleerd plus paspoort, autopapieren en de boottickets. Het was inmiddels 01.30 uur, Ronald is maar gewoon achter een willekeurige rij gaan staan waarna het lange wachten begon. De truckers sliepen met hun hoofd op het stuur, maar wij durfden niet te gaan slapen. Bovendien vonden we het ook wel spannend. We hadden in een review gelezen dat diegene verzuchtte 'in de lange tijd van wachten etc. was ik liever gaan rijden'. Dat zeiden wij op een gegeven moment ook tegen elkaar, maar we vonden dat we sowieso geen keus hadden omdat  we nu absoluut niet via de balkanlanden terug wilden rijden. Af en toe kwam er iemand langs, Ronald noemde ze 'verkeersleiders'. De één controleerde de tickets (tikte driftig bij de slapende truckers op de ramen) en de ander haalde met een zwaaiende zaklamp de personenauto's er tussen uit. Die zaklamp gaf een licht van heb ik jou daar en zeker als er midden in de nacht mee wordt gezwaaid, dus elke keer dachten we dat wij iets moesten doen. Op deze welkome acties na, bleef het rustig. Om half drie werden we met z'n allen gesommeerd om naar gate 12 te gaan; de hele  horde zette zich in beweging. Wij volgden angstvallig onze voorganger waarvan wij het idee hadden, dat hij ervaring had. Het wachten werd vervolg. Een uur later, het was inmiddels half vier, ging opeens uit het niets uitgerekend onze rij, bestaande uit campers en busjes rijden.

De oprij-klep van de boot was een uitdaging zagen we bij onze voorganger, we gaven iets meer gas en bleven wel voorzichtig. Daarna moeste we één voor één een ongelooflijke steile smalle metalen helling op om op het eerste dek te komen. Meteen boven aangekomen moesten we een sterke bocht naar rechts maken. Zowel onze voorgangers als wij moesten na die bocht achteruit op de plek, alleen wij gingen naar de laatste plaats op het dek.

Een 'verkeersleider' bleef buitengewoon vriendelijk en behulpzaam om Ronald te begeleiden. Dit was zó spannend. Na ons haalde een busje de scherpe bocht niet en móest wel stoppen. Degene die achter hem aan kwam, dreigde op die steile helling achteruit te rollen. God wat een toestand. Wij hebben onze rugzak gepakt en zijn naar binnen gegaan. Onze prima binnen-hut lag ook op de eerste verdieping.

We waren zo moe en zo opgelucht dat we dachten meteen wel in slaap te kunnen vallen. We hadden de kou onderschat. Ronald heeft een deken van het opklapbed gepakt en ik heb een dikke trui met capuchon en een flanellen pijamabroek aangetrokken, een warme sjaal om me heen gedaan, de grote handdoek die er lag plus mijn wollen cape  over me heen en pas toen zijn we warm en wel in slaap gevallen. We denken dat de boot pas om 5 uur ging varen.