Een groot contrast

Ik schreef gisteren vrij negatief over Porto. Ik weet nu opeens wat ook van invloed is; de toeristen komen naar Porto om te drinken en te eten (in deze volgorde). De stad is bekend van de Port en de portproeverijen. In de watertaxi zaten wij met een groep Duitse mannen die al behoorlijk aangeschoten waren en ook behoorlijk ‘aanwezig’ waren. Het eerste wat deze groep deed aan de wal, was een terras pakken en aan de grote pul bier. En met hun ook zoveel andere toeristen. Daarom waren die terrassen ėn de portproeverijen vlakbij de belangrijkste oversteek zowel aan de ene als aan de andere kant van de rivier. Zo heeft iedere stad zijn specialiteit. Na het ontbijt, rond een uur of half elf vertrokken naar Braganca. Berg op, berg af over de snelweg langs weer prachtige natuur. Dit maal hele hellingen vol met gele bloemen, wijngaarden en olijfboomgaarden. De laatste twee zien er keurig verzorgd uit; mooi in rijen opgesteld. Op onze kaart uit 2012 zou de eerste honderd kilometer uit snelweg bestaan en de tweede honderd kilometer uit ‘rode’ weg. We zijn nu zeven jaar verder en inmiddels bestaat de hele route uit snelweg met imposante bruggen en tunnels. En dan aankomen in Braganca; wat een contrast!! De camperplek is prachtig gelegen aan de voet van een kasteel. Er kunnen zo’n 30 campers op verschillende terrassen (niveau’s) staan. Dat geeft meteen al een veel leuker beeld. We kunnen hier de camper ook weer verfrissen en water tanken. Ik heb vanmiddag, gelukkig nog steeds in het zonnetje met wat lichte bewolking, de helling beklommen naar het kasteel. Ik was hélemaal alleen en dit samen met de prachtige vergezichten, de natuur, de zingende vogels en dan ook nog eens zachte fado muziek op het pleintje, gaf mij een oprecht gelukkig gevoel. Wij waren gewezen op het feit dat achter de muur rond het kasteel een restaurant is gevestigd waar de beste kok van Portugal kookt. Ik had ‘s middags via internet al gereserveerd, maar nu ik er toch stond heb ik dat even geverifieerd. Dit restaurant ‘Tasca do Ze Tuga’ is als eerste te zien als je door de poort loopt, maar wat ik niet wist is dat er ook een klein dorpje ligt. Ik kwam een hond tegen die op een hoek zijn eigen hok had, aan de overkant liepen twee schichtige kittens en ik hoorde nog steeds de zachte klanken van het Portugese levenslied. Bij het dorpje hoorde een schattig kerkje en als je die zo in je eentje in alle rust kunt bekijken, is die soms mooier dan een kathedraal die je tegelijk met drommen toeristen staat te bekijken. Daarna ben ik door de poort aan de andere kant gegaan en kon ik om het kasteel lopen door een soort parkstrook. Uiteindelijk stond ik weer aan het begin en liep ik weer beneden richting camper. Tegen zeven uur, gedoucht en omgekleed, naar het restaurant. Ronald was vanmiddag niet meegelopen, omdat hij na de enorme wandelingen van gisteren, zijn knie een beetje wilde ontzien. We waren en bleven de enige gasten. De reservering had dus niet gehoeven. Vooraf heerlijk brood met olijfolie en gedroogd varkensvlees, dit laatste vinden wij absoluut niet lekker. Ronald had voor lamskoteletten gekozen en ik voor vis met garnalen. Was beiden héérlijk. We hadden een fles wijn uit de Douro streek die redelijk droog is en een bijzondere smaak heeft. We weten inmiddels dat we deze heel lekker vinden. Als nagerecht had Ronald hazelnoottaart en ik chocolade parfait. Ontzettend lekker. Afgesloten met een prima koffie. De kok kwam ondertussen aan tafel om te vragen of het ons gesmaakt had en de ober vertelde zijn levensverhaal. De avond afgesloten met een wandeling rondom het verlichte kasteel en we kwamen nu het baasje van de hond tegen die hem luidkeels riep voor zijn hondenbrokken. Wat een superdag was dit. Morgen gaan we 200 kilometer verder en wel naar het historische stadje Palencia in Spanje.