Gracias señor Ilja Gort

De tweede dag in Valencia was er één zonder doel. We hebben een andere route met de metro genomen en zijn gewoon gaan wandelen. Het was zaterdag en veel drukker. Ik denk te weten waarom het relaxed aanvoelt; de terrassen zijn vol met bijna uitsluitend Spaanse mensen. Zij weten wanneer en waar zij wat willen eten en/of drinken. De toeristen (meestal Nederlandse en Duitse) blijven toch een beetje zoekende. Je ziet dus geen Engelse bier drinkende groepen. En je ruikt al helemaal geen joints. Dus met andere woorden; het is gewoon gezellig met jonge mensen, gezinnen met kinderen en verliefde stelletjes. Ik had mijn originele barefoot schoentjes aan en daar heb ik altijd veel bekijks mee. Mensen wijzen en tikken op mijn schouders om hun verbazing te uiten. Ik heb er destijds wel aan moeten wennen, maar ze lopen heerlijk. Het zijn twee lapjes iets rekbare stof die kruislings over je wreef gaan en je loopt op een uiterst dun rubberen zooltje. Ik kan er uren en uren soepel op lopen. Tegen 18 uur weer op de camperplaats. 

Vanmorgen lekker gedoucht en haren gewassen. De camper reisklaar gemaakt en na het ontbijt vertrokken. We hadden in Nederland een aflevering over de streek Valencia van Ilja Gort op TV gezien en we hebben onder andere het middeleeuwse plaatsje Bocairent met de aanbeveling om daar in het restaurant El Cancellara te lunchen genoteerd. Vanaf Valencia landinwaarts gegaan en na een tocht door de bergen zagen we Bocairent hoger gelegen liggen. Die slingerende tocht door de bergen is nog best een belevenis omdat veel motoren ons met hoge snelheid passeerden (één knie schuin, pal boven het asfalt) en wij moesten soms hele peletons racefietsers passeren. In Bocairent zagen we lange stoeten mensen met een soort lange strohalm versierd met een kindertekening en snoepjes en een bos takken in de hand. Jawel; het is Palmpasen en deze strohalmen zijn de palmpaasstokken! Wij zijn de tegengestelde richting ingelopen hoog de trappen op en kwamen uiteindelijk in de prachtige kerk. Ze vroegen een entreeprijs en dat weiger ik met name. Zeker een klein plaatselijk kerkje hoort gewoon open te zijn voor iedereen! En toen naar het restaurant met smetteloos wit linnen op de tafels met daarop glanzend gewreven glaswerk; wat een feest. Er  waren uitsluitend Spaanse gasten en wij kregen uitleg over het menu. Deze tip van Ilja was super; drie heerlijke voorgerechten waaronder een pan met allerlei vis. Daarna een hoofdgerecht van aardappel, kip en groenten in een tomatensaus. Een verrukkelijk dessert en afgesloten met koffie en een likeurtje. Voor mij dan, want Ronald reed. We kregen het restant mee van wat we niet op hadden gekregen. Helemaal tevreden en voldaan verder gereden naar een adres uit het Spaanse wijnboeren-boekje. Maar het werd een rit met hindernissen. De toegangswegen werden steeds landelijker en uiteindelijk reden we op zo’n smal zandweggetje met aan beide zijden een opstaande rand en ook nog eens diepe kuilen, dat we bij de eerste de beste mogelijkheid na zes kleine insteken zijn gekeerd. Tjonge; het zweet stond op ons voorhoofd. Het was bloedjewarm en stoffig en we besloten voor de volgende wijnboer te gaan. Weer het pad afgehobbeld en gezwaaid en daarna richting Murcia. Bijna gebeurde bij de volgende hetzelfde; de weg werd steeds smaller, maar gelukkig wel heel begaanbaar. Het eind van de weg tussen wijngaarden door lag meteen de wijn winkel (bleek later). De bodega Finca Collado ligt in Salinas in de streek Alicante. Er is geen mens of huis te zien in de hele omtrek. Wij hebben de camper maar vlak voor de bodega gezet zoals we in het boekje op de foto zagen. Ik ben de boel eens gaan verkennen en zag een paar prachtige schuwe katten rondlopen en ...... ik hoorde geschuif binnen in het gebouw. Maar omdat we niemand zagen en omdat er ook niemand naar buiten kwam, hebben wij aangenomen dat het de katten waren. Wij hebben ons helemaal gesetteld en zitten nu op onze stoeltjes. Opeens ging een heel klein ijzeren deurtje piepend open en verscheen een jonge vrouw. We schrokken ons een hoedje ‘hola’! Zij sprak alleen Spaans, maar met handen en voeten begrepen we dat zij de schoonmaakster was en dat er verder niemand aanwezig was. Ze werd opgehaald door haar vriend en de rust keerde weer. We zien en horen prachtige vogels en voor de rest is het sprookjesachtig en gek. Dat overkomt ons nou weer!!